Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
W "Baltazarze" Mrożek opowiada najpierw o Meksyku, skąd po siedmiu latach powrócił do Polski, potem o dzieciństwie, rodzicach, okupacji - która dla dziewięciolatka stała się przeczuciem przepaści, "nie tej poczciwej, która zaczyna się urwiskiem i kończy się dnem, ale praprzepaści, czegoś między nicością a nieskończonością". O uwiedzeniu przez stalinizm i uwalnianiu się od jego toksyn. Wspomina pierwsze sukcesy literackie, wyjazdy za granicę - do Rosji, Francji, USA, Włoch. Tłumaczy, dlaczego w 1963 r. opuścił Polskę. W "Baltazarze" pojawiają się jego przyjaciele i znajomi: Leszek Herdegen, Adam Włodek, Tadeusz Brzozowski, Adam Tarn, Bohdan Paczowski, Zbigniew Cybulski, Bogumił Kobiela i wielu innych. Autobiografia kończy się opisem afazji i starości. Afazja zaś, paradoksalnie, stała się dla Mrożka pomocą...
Skąd tytuł? Sławomir Mrożek mówi o tym w publikowanej obok rozmowie. Antoni Libera w przedmowie do "Autobiografii" pisze, że to imię biblijnego króla, który ujrzał prorocze słowa mane, tekel, fares - policzono, zważono, rozdzielono. "Baltazar vel Sławomir Mrożek dokonuje bilansu swego życia (»liczy«) i ocenia samego siebie (»waży«). Ponieważ zaś nie posiada żadnego królestwa i nie ma czego dzielić, dzieli się tym, co ma, czyli swoją mądrością. A mądrość ta powiada: to, co nas scala, to pamięć i mowa. Oto jedyne królestwo człowieka".
Sławomir Mrożek, "Baltazar. Autobiografia", Warszawa 2006, Oficyna Literacka Noir sur Blanc
