Weekend do wstrzyknięcia
Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Florence Pugh ma dopiero 26 lat, prawie 30 ról na koncie i jeszcze więcej nagród. Lubi grywać bohaterki, których motywacje zbijają widza z tropu. Być może to połączenie pucołowatej, dziecinnej twarzy z niskim, chrapliwym głosem współtworzy postacie zwodnicze, zaskakująco charakterne. W rolach kostiumowych, a to niewątpliwie jej specjalność, niemal słychać, jak trzeszczy na niej gorset.
- „OSOBLIWOŚĆ” – reż. Sebastián Lelio. USA/Wielka Brytania/Irlandia 2022. Netflix
- „Lady M.”, „Nie martw się, kochanie”, „Midsommar. W biały dzień” i inne filmy z Florence Pugh są dostępne na licznych platformach VoD
Adres URL dla Zdalne wideo
Oczywiście w znaczeniu przenośnym (Florence Pugh należy zresztą do aktorek wyjątkowo „ciałopozytywnych”), bo ze względu na arcywspółczesną interpretację bohaterek. Czy będzie to wiktoriańska „Lady M.”, wymierzająca sprawiedliwość swojemu Makbetowi, czy perfekcyjna pani domu z lat 50. XX wieku w „Nie martw się, kochanie” Olivii Wilde, czy dzisiejsza Amerykanka szukająca rytualnego oczyszczenia z traum w „Midsommar” Ariego Astera, brytyjska aktorka wyjątkowo dobrze odnajduje się w postaciach, które stają wobec wielkiej nieprzejrzystości świata. I próbują zdemaskować jego najciemniejszą stronę. Takie jest również najnowsze wcielenie aktorki w thrillerze „Osobliwość”, gdzie grana przez Pugh XIX-wieczna pielęgniarka odkrywa, iż wiara nie czyni cudów.
Już pierwsza scena informuje, że to tylko umowne dekoracje 1862 roku. Nie istnieje bowiem „czwarta ściana”, ścieżka dźwiękowa brzmi zgoła nowocześnie, a narratorka zza kadru zaprasza wprost do zanurzenia się w fikcyjnej opowieści. Jej scenerią jest irlandzka prowincja, gdzie głód zdążył zebrać masowe żniwo, co wywołało gniew wobec brytyjskich władz i przy okazji wzmocniło iście średniowieczne przesądy. Angielska pielęgniarka o znaczącym imieniu Lib (świecka zbawczyni?) została wezwana, by zbadać tajemniczy przypadek: głodującej od czterech miesięcy dziewczynki, która ma być dowodem na działanie sił nadprzyrodzonych i ma szansę zostać lokalną świętą. Bohaterka pozostaje sceptyczna wobec tych przekonań. Nie ufa męskiemu konsylium na czele z katolickim księdzem i lekarzem, ani matce, która prawdopodobnie po kryjomu dokarmia dziewczynkę. Dlatego Lib postanawia udowodnić, że mała Anna to ofiara religijnego spisku. Tyle że dociekając prawdy za wszelką cenę, można niechcący wylać dziecko z kąpielą.
„Osobliwość” to film z gęstą, „gotycką” atmosferą. Od początku wkraczamy w rzeczywistość ostentacyjnie wykreowaną, a zarazem dotykalną i malarsko sugestywną. I mocno zespoloną z naturą – wszystkie te mgły, wichrowe wzgórza i wrzosowiska natychmiast budzą skojarzenia z prozą sióstr Brontë. W skąpo oświetlanych wnętrzach jaśnieją tylko ludzkie twarze, bezradne wobec tajemnicy bądź owładnięte jakąś obsesją. A wizja to w dużej mierze subiektywna, jako że naszą przewodniczką jest osoba po tragicznych doświadczeniach. Lecz scenariusz na podstawie powieści Emmy Donoghue (2016) oraz żar w oku Pugh nie pozostawiają wątpliwości, że czasem trzeba odrobiny szaleństwa, by przeciwstawić się zabobonom. W tym przypadku chodzi o poświęcenie ludzkiego życia w imię ślepej wiary czy parafialnego interesu.
Reżyser Sebastián Lelio, z pochodzenia Chilijczyk, autor m.in. „Świętej rodziny”, „Glorii” czy nagrodzonej Oscarem „Fantastycznej kobiety”, tematy ciągle jeszcze wywrotowe, bo związane z redefinicją rodziny, ról społecznych czy tożsamości płciowej, porusza językiem raczej klasycznego kina. W „Osobliwości” najbardziej osobliwy jest punkt widzenia. To jednak nie angielska pielęgniarka, nie urodzona w Oxfordzie Florence Pugh, referuje nam tę historię, lecz... niepiśmienna irlandzka służąca, zagrana przez Niamh Algar. Może więc film, któremu tu i ówdzie zarzuca się stereotypowość w przedstawianiu skonfliktowanych nacji, gdzieś pod spodem opowiada nam jeszcze inną historię.
