1. Paryskie księgarnie mają ten miły zwyczaj, że w chwili wielkich wydarzeń artystycznych układają pod nie swoje witryny. W Grand Palais trwa retrospektywa Edwarda Hoppera i dziesiątki książek jemu poświęconych jak małe piramidy wyrastają wszędzie. Że albumy, to jasne; ale na stos rzucono dziesiątki próz i poezje, świadectwa pisarskich wzruszeń. Powieści, opowiadania, eseje, refleksje, wiersze: widać naocznie, że brać literacka znalazła w Hopperze swojego malarza, który pozwala jej snuć bezkresne medytacje o samotności, czasie, melancholii, sobie samej zanurzonej w pustkach i czym tam jeszcze. Hopper maluje tak, jak oni chcieliby pisać, wyraziście i konkretnie, blisko rzeczywistości, a zarazem na tyle dwoiście, by detal jak drobny Atlas dźwigał na sobie świat, a sekunda miała gorzki lub słodki smak wieczności. Kiedyś jeszcze mogło się zdawać, że każdy kryje Hoppera...