Gdziekolwiek się spojrzy, którykolwiek obraz czy grafikę Sama Szafrana się wybierze, w oczy bije nadmiar, przerost, przepełnienie, zawrót głowy, zagęszczenie: w niejedne nie dałoby się palca wetknąć.

Nawet te kapusty, zapewne podstawowe jego wyżywienie w dzieciństwie, bardziej się rozpychają, niż służą do jedzenia. Niby tylko martwe natury, lecz intensywność ich bycia, nabrzmiałość ich kształtów jest taka, że chciałoby się zapytać, kto tu jest martwy i skąd się wzięła taka bezwględna obecność. Albo te stada rododendronów i innych zielsk, nie tylko zielonych, lecz również niebieskich, które z ogrodów czynią gąszcze nie do przebycia, a z cieplarni i pomieszczeń uwewnętrznione puszcze. Albo te roztańczone klatki schodowe, jakby ziemia kręciła się szybciej wokół słońca, a nasze nosy przed zejściem po schodach wciągnęły to i owo.