Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Obchodziliśmy niedawno uroczystość Objawienia Pańskiego. Popularnie nazywamy ją uroczystością Trzech Króli. Tymczasem starożytny Kościół w celebracji Objawienia Pana łączył wspomnienie trzech wydarzeń: pokłonu trzech Króli, chrztu Jezusa w Jordanie i pierwszego znaku dokonanego przezeń w Kanie Galilejskiej.
Z upływem stuleci liturgia rozdzieliła te wydarzenia, zachowując wszakże między nimi łączność (treściową, ale i czasową): najbliższa niedziela po uroczystości Trzech Króli (6 stycznia) stała się niedzielą Chrztu Pańskiego, zaś zaraz w kolejną niedzielę odczytywano podczas Eucharystii fragment Ewangelii według św. Jana opowiadający o weselu w Kanie (tak jest do dziś w tzw. roku "A").
Papież Innocenty III na przełomie XII i XIII wieku w Rzymie znalazł dla celebracji owej "trzeciej odsłony Objawienia Pańskiego" (cudu w Kanie) miejsce szczególne - wszystkich wiernych Rzymu i pielgrzymów zwoływał w tym dniu na Eucharystię nie do któregoś z rzymskich kościołów, ale do ufundowanego przez siebie... szpitala pod wezwaniem Ducha Świętego (niedaleko Watykanu - szpital istnieje do dziś). Legenda mówi, że papież założył ów szpital m.in. w odpowiedzi na proceder masowego dzieciobójstwa: żyjące w skrajnej nędzy matki - nie widząc żadnych szans na wychowanie swoich niemowląt - topiły je w Tybrze (kiedy na rozkaz papieża przeszukano rzekę, tylko w trakcie dwóch kolejnych dni odnaleziono w niej kilkaset ciał dzieci). Stąd jedną z agend szpitala Ducha Świętego stało się "okno życia" - obrotowy bęben w ścianie od ulicy, w którym można było pozostawić dziecko, powierzając jego wychowanie siostrom i braciom prowadzącym szpital.
W niedzielę po święcie Chrztu Pańskiego papież prowadził do szpitala z Bazyliki św. Piotra procesję, w której niesiono m.in. Chustę św. Weroniki (sudarium). Nietrudno sobie wyobrazić tłumy, które ściągały na ten moment, by zobaczyć i uczcić tak wyjątkową relikwię! Wpierw jednak musiały wysłuchać papieskiego kazania, a to było zawsze poświęcone dziełom miłosierdzia. Innocenty wykładał ewangelię z Kany w sposób alegoryczny: sześć stągwi kamiennych pokazywał jako znak sześciu możliwych obszarów miłosierdzia, to zaś, że każda z nich mogła pomieścić dwie (lub trzy) miary oznaczało, iż dzieła miłosierdzia mogą dotyczyć tak ciała, jak i ducha ludzkiego. Po takim wykładzie, także przyniesiona w procesji Chusta św. Weroniki odsłaniała swoje szczególne znaczenie: nie była już tylko "świętą pamiątką" z męki Jezusa, ale także świadkiem okazanego Mu w jej trakcie miłosierdzia.
Medytację nad Objawieniem Pańskim zamykał papież Innocenty ukazaniem Chrystusa potrzebującego pomocy: ubogiego, bezdomnego, chorego, głodnego, pragnącego, pobitego, bezbronnego, zabijanego. Uczył, jak Go rozpoznać - nie tylko na świętej Chuście, ale i w twarzy każdego cierpiącego; nie tylko w kościele, ale i w "szpitalu"; nie tylko w liturgii, ale i w życiu; nie tylko w wydarzeniach biblijnej historii, ale dziś - obok siebie.
