Owszem, wiedziałem, że sprawy mają się nie najlepiej; nie wyobrażałem sobie jednak, że w momencie diagnozy guz zajmował już większą część miednicy, że mama mogła umrzeć w każdej chwili, bez ostrzeżenia, że jej prognoza była fatalna i możliwe było tylko leczenie paliatywne. Nikt z lekarzy nie rozmawiał ze mną na ten temat, a ja nie zadawałem dodatkowych pytań.

Dziś taka postawa nie mieści mi się w głowie. Jak mogłem być tak krótkowzroczny?

CZY UCHRONILIŚMY?

Tata wychodził z założenia, że moje zaangażowanie w podejmowanie decyzji nie było potrzebne. Jestem prawie pewny, że z mamą również na ten temat niewiele rozmawiał, być może taka była jej wola. Tata komunikował się z lekarzami i decyzje podejmował sam, co w jego rozumieniu powinien był robić jako głowa rodziny: chronić najbliższe mu osoby. Czy jednak na pewno? Wszyscy żyliśmy przez miesiące...