Sobotnie przedpołudnie. W nowo powstałym i imponującym – o dziwo, bo to „kiepska” okolica – Centrum Kultury i Sztuki w izmirskiej dzielnicy Eşrefpaşa, gdzie lada moment zacznie się próba sekcji smyczkowej Dziecięcej Orkiestry Pokoju, zjawiam się nieco spóźniona.

Nie wiem, do której sali się udać, staję więc na środku i nasłuchuję – przecież gdzie dzieci, tam hałas. A tu nic. Pomieszczenie wypełnia jedynie dźwięk przesuwanych krzeseł i śpiew muezina, wpadający przez uchylone okno. Gdy sprawdzam, czy nie pomyliłam adresu lub godziny, do budynku wbiega dziewczynka ze skrzypcami. Jednak tu? Idę za nią na piętro.

W niewielkiej salce siedzi już, cicho, kilkunastoosobowa grupa z instrumentami w dłoniach. Dzieci są nienaturalnie wręcz spokojne i skupione. Żadnego gwaru, chichotów, kopania pod krzesłami. – Na początku na lekcjach panował chaos, ale do uprawiania sztuki potrzebna...