Fortissimo jest zawsze związane z walnięciem o podłogę, kilkoma mocnymi tupnięciami; na piano ciało reaguje wsłuchiwaniem się w subtelne drgania skrzypiec. To niepisany punkt programu, znak rozpoznawalny i oczekiwany. Coś, co weszło w kanon zachowań wirtuoza, jak charakterystyczne przywitanie zaciśniętą pięścią. Ale ten teatr ciała to także sposób komunikacji, dyrygencki znak.

Szukając dalej: ciało reaguje impulsywnie, bo chce pobudzić innych. W przypadku krakowskich filharmoników jest to szczególnie ważne. Ich gra przypomina bowiem wybudzanie niedźwiedzia z długiego zimowego snu. Są mało elastyczni, rutynowi, mechaniczni. Kiedy trzy lata temu grali z Kennedym “Koncert skrzypcowy" Elgara, wrażenie było o niebo lepsze niż dziś. Wyczuwalna była wspólnota - tempa, poruszeń, myśli.

Kennedy powiedział kiedyś, że jest skrzypkiem, dla którego ważna...