Kiedy dogaśnie już sylwestra blask, ostatnie bąbelki szampańskiego nastroju ulotnią się z naszych głów, a szum w czaszce zleje się z szumem ekspresu syczącego pierwszą w Nowym Roku kawą, czy znajdzie się coś, co ugasi ten szmer, tę glątwę noworoczną, tę klątwę noworocznych postanowień? Jasne, że tak – będzie to głos Niny Simone.

Dlaczego nic na świecie nie potrafi nas tak utulić, zaleczyć, uszczęśliwić jak jej piosenki? Mamy je nie tylko w zakamarku ucha, ale też pod powieką, pojawiały się wszak w filmach Danny’ego Boyle’a, braci Coen, Bertolucciego, Lyncha, Michaela Manna. Ba, „Don’t Let Me Be Misunderstood” zabrzmiało w „Rewersie” Borysa Lankosza. Są zakodowane w naszych mózgach, sprawiając, że czujemy się po prostu lepiej. Kiedy słucha się jej piosenek – dzięki ci, o Spotify, za twą nadreprezentację nagrań koncertowych – zdumiewa ich stylistyczna wszechstronność i...