Część uczonych sugeruje, iż pojęcie grzechu widoczne w niektórych egipskich tekstach religijnych jest późniejszym rezultatem wpływów semickich. Ale jak wyjaśnia dzieło Encyclopædia Britannica (1959, t. 8, s. 56), spowiedź zawsze przybierała formę negacji: „Kiedy [Egipcjanin] czynił rachunek sumienia, nie mówił: ‚Jestem winny’, tylko: ‚Nie jestem winny’. Była to właściwie odwrotność spowiedzi; onus probandi [obowiązek udowodnienia winy] spoczywał na sędziach, a jak wynika z papirusowych tekstów grobowych, wydawali oni zawsze wyrok na korzyść oskarżonego — lub przynajmniej tego od nich oczekiwano” (dla kontrastu zob. Ps 51:1-5). Religia starożytnego Egiptu najwyraźniej opierała się głównie na ceremoniach i zaklęciach, mających zapewnić ludziom określone korzyści dzięki opiece co najmniej jednego z licznych bóstw. Wyznanie (grzechów, wiary) Definicja: Formuła lub oświadczenie wypowiadane publicznie bądź na osobności, pozwalające 1) wyrazić czyjeś wierzenia albo 2) wyznać grzechy (spowiedź). Czy sakrament pokuty, w zakres którego według nauki Kościoła katolickiego wchodzi spowiedź indywidualna (wyznanie grzechów kapłanowi), jest zgodny z Biblią? Sposób zwracania się do księdza Ciągle jeszcze używa się tradycyjnej formuły: „Za wszystkie te grzechy i inne, których nie pamiętam, serdecznie żałuję, przyrzekam poprawę, ciebie zaś, ojcze duchowny, proszę o pokutę i rozgrzeszenie” (ks. dr M. Dybowski, Liturgika, 1945, s. 56). Mat. 23:1, 9 (Bp): „Wtedy Jezus przemówił (...): I nikogo na ziemi nie nazywajcie ojcem, bo macie tylko jednego Ojca — w niebie”. Grzechy, które mogą być odpuszczone „Kościół zawsze nauczał, że każdy grzech, bez względu na to, jak jest ciężki, może być odpuszczony” (R. C. Broderick, The Catholic Encyclopedia [opatrzona nihil obstat oraz imprimatur], Nashville, Tennessee 1976, s. 554). Hebr. 10:26 (BT): „Jeśli bowiem dobrowolnie grzeszymy po otrzymaniu pełnego poznania prawdy, to już nie ma dla nas ofiary przebłagalnej za grzechy”. Marka 3:29 (BT): „Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego”. Jak powinno się odprawiać pokutę? Spowiednik często każe penitentowi odmówić dla pokuty szereg razy „Ojcze nasz” lub „Zdrowaś Maryjo”. Mat. 6:7 (BT): „Na modlitwie nie bądźcie gadatliwi [bezmyślnie coś powtarzając] jak poganie. Oni myślą, że przez wzgląd na swe wielomówstwo będą wysłuchani”. Mat. 6:8-12 (BT): „Wy zatem tak się módlcie: Ojcze nasz, który jesteś w niebie, (...) przebacz nam nasze winy”. (Biblia nigdzie nie nakazuje modlić się do Marii lub za jej pośrednictwem. Zobacz Filipian 4:6 oraz artykuł „Maria [matka Jezusa]”, strony 169, 170). Rzym. 12:9 (BT): „Miłość niech będzie bez obłudy. Miejcie wstręt do złego, podążajcie za dobrem”. Czy Jezus nie upoważnił apostołów do odpuszczania grzechów? Jana 20:21-23 (BT): „‚Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam’. Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: ‚Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane’”. Jak apostołowie to rozumieli i stosowali? W Biblii nie ma ani jednej wzmianki, żeby któryś apostoł wysłuchał na osobności czyjejś spowiedzi i udzielił rozgrzeszenia. Niemniej wyłuszczono w niej wymagania, które trzeba spełnić, żeby uzyskać przebaczenie od Boga. Pod kierownictwem ducha świętego apostołowie potrafili rozeznać, czy ktoś spełnia te wymagania, i na tej podstawie orzec, czy Bóg mu przebaczył. Zobacz na przykład Dzieje 5:1-11, 1 Koryntian 5:1-5 oraz 2 Koryntian 2:6-8. Zobacz też artykuł „Sukcesja apostolska”. Uczeni nie są zgodni w sprawie pochodzenia spowiedzi indywidualnej W The Catholic Encyclopedia pod redakcją Roberta C. Brodericka czytamy: „Spowiedź indywidualna jest praktykowana od IV stulecia” (s. 58). New Catholic Encyclopedia wyjaśnia: „Wielu współczesnych historyków, zarówno katolickich, jak i protestanckich, doszukuje się początków spowiedzi, stanowiącej przyjętą praktykę, w kościołach Irlandii, Walii i Brytanii, gdzie sakramentów, łącznie z sakramentem pokuty, na ogół udzielali opat klasztoru oraz podlegający mu duchowni zakonni. Klasztorny zwyczaj spowiadania się i korzystania z publicznego i prywatnego kierownictwa duchowego najwidoczniej stał się wzorem, na podstawie którego wprowadzono dla laików powtarzalną spowiedź i spowiedź dewocyjną. (...) Niemniej dopiero w XI wieku zaczęto w czasie spowiedzi, przed odprawieniem pokuty, odpuszczać skryte grzechy” (1967, t. 11, s. 75). Historyk Archibald H. Sayce pisze: „Z obrzędowych tekstów wynika, że zarówno publiczną, jak i indywidualną spowiedź praktykowano w Babilonie. W gruncie rzeczy indywidualna spowiedź wydaje się starsza i bardziej rozpowszechniona” (The Religions of Ancient Egypt and Babylonia, Edynburg 1902, s. 497).

Klasyczne "kopiuj-wklej" - vide poprzedni artykuł.