Gdy w styczniu 2016 r. kierowałem się do biura Mai Sandu, byłem do niej sceptycznie nastawiony. Mołdawianie protestowali wtedy przeciw rządom Vlada Plahotniuka – oligarchy, który mając zerowe poparcie społeczne, zawłaszczał parlament korupcją polityczną i szantażem. Sandu nie należała do liderów protestów, jednak każde jej pojawienie się na manifestacji budziło ogromny entuzjazm. Spodziewałem się rozmowy z niezdecydowaną działaczką, która wbrew społecznym oczekiwaniom nie potrafi zająć pozycji liderki.

Dwie godziny później wychodziłem ze spotkania pod wrażeniem jej kompetencji, rozeznania patologii systemu i świadomości ciężaru, który na niej spoczywa.

– To, co robimy z moim zespołem, nie jest wyzwaniem na dziś. Naszą pracę postrzegamy w perspektywie przynajmniej dziesięciu lat – powiedziała wtedy Sandu. Jej celem nie było zdobycie władzy, lecz zmiana mentalności,...