Jest tam m.in. historia o miejscowym szewcu, u którego zamówił buty proboszcz parafii z Babic (do której należała wtedy Kwaczała). Szewc nazywał się Melchior Kowalski i robił buty dwojakiego rodzaju: dla zamożniejszych klientów z cienkiej, błyszczącej skóry zwanej boksową, a dla biedniejszych – z grubszej i twardszej zwanej juchtową. Melchior wyszykował księdzu buty oczywiście z tej pierwszej. Bardzo się nad nimi napracował, ale kiedy wybierał się do Babic, by je wręczyć zleceniodawcy i odebrać zapłatę, żona poprosiła, aby potraktował księdza ulgowo („Ksiądz ołtarzowi służy i z ołtarza żyje, nie żądaj więc od niego za wiele”). Proboszcz buty przymierzył, był zadowolony, ale kiedy szewc wymienił cenę, mocno zaniżoną, wpadł w gniew. „W butach za pięć reńskich to chłopi chodzą” – krzyczał. Z wściekłości ściągnął obuwie i cisnął nim o podłogę: „Więcej mi się z takim towarem nie pokazuj...