Uprowadzenie (jak chcą Izraelczycy) bądź wzięcie do niewoli (jak uważają Palestyńczycy) dziewiętnastoletniego izraelskiego kaprala stało się początkiem ciągu zdarzeń po raz kolejny ukazującego beznadziejność konfliktu, w którym każda strona pielęgnuje swoje racje, odmawiając wyjścia naprzeciw argumentom przeciwnika. Po tym, jak w 2005 r. Izrael jednostronnie wycofał się z Gazy, budując "mur bezpieczeństwa" wzdłuż (przyszłej) granicy, i po tym, jak w styczniu wybory parlamentarne w Autonomii wygrał Hamas (argumentowano, że nałożenie odpowiedzialności politycznej zmityguje radykałów), wydawało się, że mimo stanu quasi-wojny uda się - drogą faktów dokonanych, a nie negocjacji - doprowadzić do zaistnienia obok siebie dwóch akceptujących się państw: Izraela i Palestyny. Nic z tego: Hamas nie złagodniał, nie ustały ataki, a Izrael nie zaakceptował demokratycznego, było nie było, wyboru dokonanego przez Palestyńczyków, powtarzając, że Autonomią nie włada rząd (Hamasu), ale "banda morderców".