Wszystko uderza we mnie naraz: Białoruś, Bejrut, Bułgaria, Hongkong, Krakowskie Przedmieście. Do tego stale rosnące „liczby dnia” i nieustępliwy upał, który każe myśleć o tym, co czeka nas w przyszłości. Staram się brać krótki prysznic, kontrolować zużycie wody i energii, minimalizować ilość śmieci. Staram się wysyłać sygnały solidarności, wspierać tych, którzy są załamani, powtarzać, że ostatnie słowo należy do nadziei. Wszystko to za mało, mówi ktoś w moim wnętrzu. Nie rezygnuj z tego „mało”, rób więcej – mówi ktoś inny.

Białoruś… Znamy te paroksyzmy władzy, która wie, że słabnie, ale wciąż ma dość siły, żeby kąsać. I może kąsać jeszcze długo. Byłem w Mińsku w lutym. To przerażająco czyste miasto. Nie pamiętam już, kto napisał, że tam, gdzie całkiem znikną śmieci, z czasem zaczną znikać ludzie. Jest czystość, która bierze się z poczucia odpowiedzialności, i jest czystość...