Zaczyna się od wesela, a to w polskim kinie nie wróży najlepiej. Wiadomo, jak i tym razem się skończy, lecz trudno powstrzymać zachwyt, patrząc na barwną obrzędowość kulturowego pogranicza czy słuchając białego śpiewu kobiet i dziarskich weselnych skrzypek. Wojciech Smarzowski w „Wołyniu” celebruje ów polsko-ukraiński folklor z zapałem godnym Siergieja Paradżanowa i jego kręconych na Huculszczyźnie „Cieni zapomnianych przodków”. Bo za chwilę tego świata nie będzie.

Już odwrócone czarno-białe zdjęcie weselne zrobione aparatem otworkowym wprowadza coś niepokojącego. Zanim jeszcze wkroczą Sowieci i Niemcy, Smarzowski kreśli wieloetniczną i wieloreligijną panoramę Wołynia, co i raz mącąc obraz. Pojawiają się nacjonalistyczne akcenty, agitacja komunistyczna ujawnia konflikty klasowe („Polak pan, a Ukrainiec cham”), wspólne sąsiedztwo pokazane zostaje bez mitologizowania Kresów....