Mam pytanie...

Z coraz większą determinacją tropimy byłych agentów, z oburzeniem przyjmujemy lekceważący stosunek do zbrodni katyńskiej ze strony rosyjskich sąsiadów. Podzielając to oburzenie, pytam: czy zbrodnia w Jedwabnem jest również zbrodnią ludobójstwa? Pytanie jakby naiwne, bo jakże inaczej można by ją zaklasyfikować? Co myśleć w takim razie o sytuacji, kiedy to aktywni przed 65 laty mordercy spokojnie dożywają starości, a obrońcy ofiar są fizycznie i psychicznie dręczeni, zmuszani do opuszczania rodzinnych stron? (Przeczytałam o tym choćby w tekście Anny Bikont "Pięć lat po Jedwabnem", "GW" z 5 marca 2006 r.). Nasuwają się dalsze pytania: czy Kościół może zaakceptować taką sytuację i co ma do powiedzenia w tej sprawie po ukazaniu się dwóch dokumentów - Księgi IPN i książki Anny Bikont "My z Jedwabnego"? Wydaje się, że nieprzedawnialna zbrodnia ludobójstwa w tym przypadku ulega przedawnieniu. Kto i dlaczego zaciera jej ślady? Dlaczego główni świadkowie, w tym Kościół w Jedwabnem, stają po stronie katów przeciwko ofiarom? Jaka jest główna przyczyna "przeina-czania" tej zbrodni? Może brak potomków ma tutaj znaczenie? Są rodziny katyńskie. Nie ma i nie może być rodzin jedwabnieńskich. W Katyniu ginęli ojcowie, w Jedwabnem zabijano też matki i dzieci - do ostatniego niemowlęcia. Teraz tylko kamienie mogą wołać, więc podobno planuje się rozebranie pomnika. A jeśli ktoś próbuje przywrócić moralny, ludzki wymiar kainowym wydarzeniom z 10 lipca 1941 r., stawia mu się najnikczemniejsze z pytań: "Ile wziąłeś pieniędzy od Żydów?" (Zresztą przed 10 lipca 2001 r. bp Stanisław Stefanek głosił w Jedwabnem, że "Żydom chodzi o pieniądze").