to czas narodowej kompromitacji i upokorzenia - biskupi mają w nich swój niechlubny udział

Nie będę wnikał w proces jaki towarzyszył wprowadzeniu spowiedzi na ucho, kto ciekawy niech włoży nos do kawy. Taki slogan wpisywano kiedyś w zakładkach pamiętniczków, modnych dawno temu. Prosty chłop ze mnie i jak czytam w „piśmie”, że moje włosy na głowie są policzone, to niby jakim sposobem doznam odpuszczenia grzechu opowiadając o nim księdzu na spowiedzi, potem kilka zadanych zdrowasiek i jestem czysty, W sumie to fajna procedura, szczerze pożałuję, przeproszę sąsiada za donos do skarbówki, inaczej mówiąc zadość uczynię i hura, hura, hura. Nie o to chodzi? Przepraszam, że uraziłem. Myślę, że dobrze się dzieje, że gorliwi katolicy nie czytają Katechizmu i czym jest grzech, ta lektura mocno skomplikowała by wymyślanie grzechów starym dewotkom regularnie odwiedzającym konfesjonał. Jeśli zaś czytają to pewnie tak jak w moim przypadku jest to czytanie bez zrozumienia. Przykład z niekochanym bratem jest idealny dyskwalifikuje nas w całej rozciągłości i na amen. Ten zaledwie jeden z wielu przyczynków, czyni z nas grzeszników zatwardziałych i nienawracalnych. Wyjątki potwierdzają tylko regułę, któż kocha teściową, ale tak na prawdę. Sugeruje , że grzech ciężki popełniamy nagminnie, w pełni świadomie i notorycznie bez ochoty na nawrócenie. Wolimy znaki zewnętrzne, worki pokutne, sypanie głowy popiołem, to dlatego w Środę popielcową jest taki tłok w kościele. Panie Piotrze nie wnikam czy jest Pan żonaty, dzieciaty ale jako człowiek wykształcony, teolog, filozof, dziwi mnie, że wypisuje Pan takie dyrdymały o rozmowie, wybaczaniu, zrozumieniu drugiego człowieka. Rozmawiając z żoną dziećmi rodziną, znajomymi wymagana jest duża doza dyplomacji, taktu, a nawet kokieterii i niedomówień, być może praktykuje Pan mówienie wprost tego co na wątrobie i języku leży. Jeśli tak jest, to proszę opisać jakie przynosi to efekty. Ponad 30 lat małżeństwa nauczyło mnie doceniać „święty spokój”, opanowałem sztukę kompromisu, schodzenia z linii strzału, nie podejmowania tematów zmierzających niechybnie do konfliktu. Czasami robimy sobie z małżonka drinka i rozluźniamy cugle rozmowy, ale doskonale kontrolujemy jej zasięg, doceniamy to że nie robimy sobie na złość, szanujemy siebie wzajemnie i tolerujemy ułomności. Nie robimy sobie przykrości, choć chcąc być w prawdzie powinniśmy to czasem robić, gdy zdarza nam się eksplodować pod wpływem impulsu, wiemy, że nie musimy przepraszać i prosić o wybaczenie. Ot bierzemy siebie takimi jakimi jesteśmy, wiem gdy ona coś kręci a ona wie gdy ja mijam się z prawdą, szanujemy swą przestrzeń niepodległości. Ten kawałek o rozmowie zacząłem czytać małżonce - weź już skończ. Powiada. W świetle tego tekstu wyciągam smutny wniosek, że kabareciarze lepszymi znawcami ludzkiej natury są niż teolodzy.

@oportunista w czwartek, 02.04.2020, 22:23. Idź, chłopie, po spowiedzi do tego sąsiada i go przeproś, a będzie ci odpuszczone. Byleby nie tak, jak ta baba u Reja: "Żona to na spowiedzi za pokutę miała, | By panu, iż nie jego dziecię, powiedziała. | Ona z brodą maszkarę w izbie zawiesiła | A gdy dziecię płakało, więc pana prosiła, | Iże by je postraszył, włożywszy maszkary, | A ona je porwawszy: "- Wierę, panie stary, | Nie twojeć, daj mu pokój!" - pokutę spełniła. | Ale takaż pokuta, jako i grzeszyła!".

»Potem się wyspowiadam, ale teraz mi przebacz«- tego to ja nie bardzo rozumiem- albo Bóg mi wybacza albo nie. Albo mogę oczyścić się z grzechów powszednich osobistą spowiedzią; rachunkiem sumienia żalem za grzechy, postanowieniem poprawy i zadośćuczynieniem, niemożliwych inaczej w zaistniałej sytuacji, albo jest to tylko poprawianie mojego samopoczucia i nie spełnia to warunków spowiedzi i wymaga uwiarygodnienia. Czyli co, taka warunkowa spowiedź na wypadek śmierci?

podobne problemy ze zrozumieniem mają jedynie niektórzy katolicy - cała reszta chrześcijan radzi sobie doskonale bez konfesjonału - ciekawe, co nie?