Komedia, wbrew pozorom, to gatunek bardzo subtelny. Aktorka Goldie Hawn porównała ją kiedyś do sufletu – jak przedobrzysz, to oklapnie. I choć komediom z założenia brakuje umiaru, to nawet slapstickowy humor wymaga pewnej ręki. Zwłaszcza kiedy po mniej wybredne dowcipy sięgają twórcy zaliczani do filmowego salonu, którzy kuchennymi schodami próbują przemycić doń ładunek anarchii. Francuski reżyser Bruno Dumont specjalizuje się raczej w ciężkich daniach głównych, by wymienić tylko ich tytuły: „Ludzkość”, „Życie Jezusa” czy „Poza szatanem”. Wchodzące do kin „Martwe wody” to dowód, że suflety nie zawsze mu się udają, choć ich twórca niewątpliwie posiada komediowy dryg, o czym świadczy jego wybitny miniserial „Mały Quinquin”.

Zastosowana powyżej gastronomiczna metaforyka nie jest przypadkowa, bo „Martwe wody” to film w dużej mierze o jedzeniu. Jest lato około 1910 r. W nadmorskiej...