W pewnym momencie zobaczyłem w światłach dwa zielone, fosforyzujące punkty. Ucieszyłem się: wilk. Ostatniego widziałem jakieś dwa lata temu, w środku wsi o siódmej rano. Przechodził przez szosę i ledwo na mnie spojrzał. Nawet nie przyspieszył, tylko sobie poszedł w swoją stronę. Stary, samotny, basior. W jasny, letni poranek. Więc się ucieszyłem, że może znowu i jak Bóg przykazał w mroźną zimową noc. Ale za małe to było, za wąskie en face i uszy miało wielkie i obwisłe. I szło nie po wilczemu, tylko się wlokło łapa za łapą, chybotliwie i całkiem beznadziejnie. Zatrzymałem auto, wysiadłem i wyszedłem naprzeciw. Przykucnąłem i czekałem, aż podejdzie.
To był pies. Zbliżył się i zatrzymał. Wyciągnąłem powoli rękę. Trącił ją zimnym nosem i podniósł łeb. Oczy miał smutne, smutniejsze nawet od tych obwisłych uszu. „A dokąd ty idziesz?” – zapytałem go i pogłaskałem po łbie....