Z początku przybysz ma wrażenie, że trafił na gigantyczny, ogarniający całe miasto zlot zespołów folklorystycznych. Nie ma jednego uniformu, stroje są różnorodne, szarych koszul brak. Główną rolę odgrywają dzieci, ubrane równie wyjątkowo jak dorośli, dzieci maszerujące ulicami, machające flagami, śpiewające, grające na instrumentach, radośnie pokrzykujące. Dzieci, rzecz jasna, różnokolorowe.

Majowe święto konstytucji nie jest – broń Boże – wydarzeniem politycznym, organizowane oddolnie, ponad podziałami, nie ma trybuny honorowej z członkami najwyższych władz państwa, nie jadą czołgi, zero myśliwców i rosomaków. Tylko ludzie, dumni z tego, że są razem w ramach swojej wspólnoty. Ludzie ubrani jak ich ojcowie, jak pradziad przykazał, noszący swój strój nie bez poczucia humoru, bardzo na miejscu przy uroczystej, acz spontanicznej okazji, co to jedynie raz w roku, za to od wielu...