Najbardziej uderzający i wymowny obraz w filmie Cuaróna to nie zapierające dech w piersiach ujęcia pokazujące walkę o przetrwanie pary kosmicznych rozbitków. Oto krótka, prosta scena pozbawiona jakichkolwiek dialogów. Astronautka Ryan Stone, grana przez Sandrę Bullock, zdejmuje skafander. Znajduje się – chwilowo – w bezpiecznym miejscu. Wyczerpana, unosi się swobodnie, lewituje zawieszona w płodowej pozycji między przewodami, które układają się na kształt pępowiny. Zyskała nowe życie – i jak nienarodzone dziecko – odpoczywa w łonie. Ale to nie jest łono z krwi i ciała. To metalowa skorupa stworzonego przez człowieka pojazdu. Wyznacza jedyną granicę między życiem a śmiercionośną, wszechotaczającą pustką.
Ta granica raz po raz okazuje się bardzo krucha.
ŚMIERTELNE PIĘKNO
„Grawitacja” to thriller, ale thriller niezwykły. Brak tu ludzkiego czarnego...