Michał Okoński: Boję się.

Bogdan de Barbaro: Ale czego?

Np. tego, że spotkam kogoś, kto mnie zarazi, i że zarażę swoich bliskich. Że zachoruję, a służba zdrowia będzie w stanie zapaści i mi nie pomoże. Że zachorują rodzice. Że nie wytrzymam na kwarantannie z sobą samym albo z najbliższymi. Że nie spłacę kredytu. Że politycy zrobią coś takiego, iż przestanę być wolny. Że znany mi świat się zawali.

O jednym pan chyba nie wspomniał.

Boję się śmierci?

Wspólny mianownik widzę właśnie taki: boimy się śmierci. Zagrożone są pierwsze i drugie prawo biologiczne: przetrwania jednostki i przetrwania gatunku. Stąd ten lęk jest głęboki, niezależnie od tego, na ile realistyczny.

Przecież zawsze się tego baliśmy.

Chyba po 1945 r. poczucie zagrożenia nie było już aż tak intensywne. Łatwiej nam było o środki zaradcze. Dziś...