Każda z kolejnych lektur książki Michaela Herra odsłania odmienny aspekt wietnamskiej apokalipsy, wytycza nowy szlak detali, którym warto podążać. „Depesze” są przy tym relacją wprost z piekła i dowodem na to, że również w piekle zdarza się człowieczeństwo, bezinteresowność i przyjaźń.
Herr nie nadał swemu dziełu sztywnych ram autobiograficznego świadectwa-wspomnienia czy klasycznego reportażu. Narrator „Depesz” to ktoś, komu raptem się coś przypomina, kto próbuje okiełznać zalewające go non stop reminiscencje, obrazy, głosy, koszmary z przeszłości, nigdy niemilknące echo wojny, dotkliwy powidok. Stąd częste u niego przeskoki w czasie i przestrzeni – stąd te liczne „później”, „tamtego lata”, „wcześniej”, „był taki jeden”. I szczegóły, które zdawały się błahostką, najzwyczajniejszym elementem tamtejszej rzeczywistości, czymś, o czym po sekundzie przestaje się myśleć, a jednak...