“Cóż bowiem chrześcijaństwo mówi? Co głosi? Mimo wszelkich pozorów skomplikowanej dogmatyki i moralistyki, mówi ono właściwie coś bardzo prostego: że tajemnica pozostaje na wieki tajemnicą i że jako to, co nieskończone, niepojęte, niewymowne, jako to, co nazywamy Bogiem, udziela się duchowi człowieka, staje się dla niego darem bliskości i absolutnego samooddania właśnie wtedy, gdy człowiek doświadcza pustki swej skończoności. Bliskość owa zdarza się nie tylko w tym, co nazywamy łaską, ale też nastąpiła w historycznej dotykalności w Tym, który nosi dla nas imię Boga-człowieka. (...) To, że ta radykalna tajemnica jest bliskością, a nie oddaleniem, że jest miłością samooddania, a nie sądem, który strąca człowieka w przepaść jego nicości, jest trudne do przyjęcia, trudne do uwierzenia. Bywa jak światło, które nam się wydaje jeszcze ciemniejsze niż nasza własna ciemność, i aby na...