Nikolaus Harnoncourt określił te suity jako „jeden rządek nut”, którego żaden wiolonczelista nigdy do końca nie zrozumie. I myślę, że także nie wyczerpie interpretacyjnie -bo każde wykonanie zdaje się kwestionować poprzednie. Czyżby w „Suitten” kryły się tak niewyczerpane możliwości wyrazu jak w „Das Wohltemperierte KlavieF’? Czyżby i tutaj nastrój, tempo czy stylistyczny odcień każdej części miał być zawsze otwartą kwestią? Czy może wieloznaczność suit wiolonczelowych wynika z ich odrębnej istoty?

Nie wiem. Domyślam się tylko, że w każdej z sześciu części sześciu suit, drzemią nader sprzeczne możliwości. Bo w różnych wykonaniach ten sam gawot brzmi dla mnie albo elegancko, albo tak rubasznie, jak gdyby dźwięki szydziły z ludzkich tańców i uciech. Bo w tej czy innej allemande u jednego wykonawcy słyszę oddech rozlewnej opowieści, u innego zaś taneczny puls.

Kiedy...