Pierwszy raz kierują go do Niego uczniowie na jeziorze, kiedy zmagają się z rozszalałą burzą i tracą już nadzieję, że wyjdą z niej żywi. A On śpi... – „Panie, czy Ci to obojętne, że giniemy?!” (Mk 4, 38).
Po raz drugi z tym samym wyrzutem zwraca się do Jezusa Marta z Betanii (przypomniała nam to niedawno niedzielna liturgia): „Panie, czy Ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu?” (Łk 10, 40). Biega i krząta się; przygotowuje posiłek, usługuje przy stole; zapobiegliwa i zaangażowana, zaaferowana i zapracowana. A On tego wszystkiego zdaje się nie widzieć. Jakby to wszystko Go nie dotyczyło – tak jak tamta burza na jeziorze: dużo wiatru i szumu; ale jakby obok Niego. Nie zwraca na to uwagi. Jest Mu to „obojętne”.
A przecież to, na czym jest skoncentrowana Marta, opisano ważnym słowem: „usługiwanie” – grec. diakoneo; łac. ministrare...