Postulat zmiany pokoleniowej stał się jednym z haseł wytrychów polskiego życia publicznego. Powtarzane bezrefleksyjnie wezwania do „zrobienia miejsca młodym”, zastąpienia opatrzonych i zgranych liderów opinii czy przywódców partyjnych nowymi twarzami, zyskały moc uniwersalnej recepty na odnowę krajowej polityki. No bo jeśli zmiana pokoleniowa, to zarazem dekomunizacja (w końcu dzięki przywilejowi późnego urodzenia młodzi automatycznie lokowali się poza „sporem o teczki”), liberalizacja (skoro ktoś urodził się w epoce wolnego rynku, to nie może przecież z nostalgią wspominać jako takiego bezpieczeństwa socjalnego w realnym socjalizmie), modernizacja (wiadomo, młodzi to digital natives, znają nowe technologie jak własną kieszeń, na pewno uczynią z Polski kraj nowoczesny i innowacyjny).

Zmiana pokoleniowa stała się zatem wyrazem nadziei na inną, lepszą Polskę –...