Nie literat, co ważne. Postanowił się odezwać po jakiejś mojej wypowiedzi, w której wyznałem, że od czasów szkolnych, kiedy zobaczyłem zdjęcie poddawanego torturom żołnierza i fotografie z Auschwitz, unikam tzw. drastycznych obrazów i Oświęcim też omijam z daleka.

„U mnie było trochę inaczej i moi rodzice postanowili kiedyś, gdy wracaliśmy z wakacji, zwiedzić Auschwitz. A że nie mieli co ze mną zrobić, to zabrali mnie ze sobą. Niestety, miałem wtedy pięć lub sześć lat. Niby bileterka nie chciała ich ze mną wpuścić, ale przekonali ją, że »takie małe dziecko i tak nic nie zapamięta z tego, co zobaczy«. No, prawdziwi psychologowie dziecięcy. Bileterka machnęła w końcu ręką. To był jakiś 1982 lub 1983 rok, kto by się przejmował, padał deszcz. A ja niestety zapamiętałem wszystko – zarówno na poziomie pamięci konwencjonalnej, jak i takiej podświadomej, gdzie ten cały syf wlał się we...