Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Małe Betlejem, prowincjonalny Nazaret, maleńkie ziarno gorczycy, niepozorna Betania - wyznaczają konsekwentnie styl Królestwa niebieskiego tak odległy od bliskiej nam reklamowej gigantomanii. Znamienne, że Jezus nie poszukiwał środków, których forma mogłaby imponować i urzekać, lecz odwoływał się do tego, co prozaiczne, niepozorne, zwyczajne w swej prostocie. Jego ukochanie zwyczajnej szarości zapewne trudno byłoby pojąć zarówno żądnym sławy łowcom rekordów Guinnessa, jak i wielce ambitnym budowniczym wieży Babel czy Pałacu Kultury i Nauki.
W perspektywie ukazywanej przez Jezusa prostoty i skromności środków trudno pojąć kolejne apele o to, by w jakimś rejonie kuli ziemskiej wznieść statuę Jezusa wyższą od wszelkich innych pomników. Jezus nie marzył przecież nigdy, by sprawować rząd dusz na poziomie konstrukcji budowlanych. Swe oczekiwania kierował w stronę ludzkich serc i sumień. Gigantyczne budowle projektowano natomiast w kręgu zupełnie innych wpływów. Na pewnym etapie w Moskwie rozważano projekt, aby wznieść postać Lenina tak wielką, aby w głowie przywódcy bolszewików mogła zmieścić się rozległa czytelnia książek. Z projektu zrezygnowano, gdy ktoś rozsądny zwrócił uwagę, że przy częstej mgle samoloty startujące z podmoskiewskich lotnisk kończyłyby swój lot po zderzeniu z głową wodza rewolucji.
Bezkrytyczni miłośnicy leninowskich wzorców stali się bohaterami ironicznych komentarzy.
To oni mieli postulować, by radzieckie zegarki były najszybsze na świecie. Śladów podobnej mentalności próżno jednak szukać w Ewangelii. Tym, którzy chcieliby zastąpić stajnię betlejemską Pałacem Kultury, trzeba przypominać, że chrześcijaństwo nie przejęło od marksizmu pojęcia przodowników pracy. Stąd próba wyhodowania największych na świecie nasion gorczycy może kojarzyć się jedynie z biologią Miczurina i Łysenki.
