Rozpacz i zwątpienie, rozgoryczenie i apatia: upadek II Rzeczypospolitej pozostawił zrozumiałą paletę emocji. Znienawidzono tych, którzy rządzili przed wrześniem 1939 r., obarczając winą za klęskę ekipę sanacyjną. Niemiecki Blitzkrieg i sowiecki cios w plecy zweryfikowały hasło, że wrogowi „nie oddamy ani guzika”. Depresyjne nastroje potęgował terror okupantów i świadomość, że Hitler i Stalin skutecznie podzielili między siebie Europę Środkową. Jedyni sojusznicy – Francja i Anglia – byli daleko.

Przebywający w Paryżu polski rząd oraz jego wojskowe i cywilne ekspozytury w kraju podejmowały działania na rzecz odbudowy ducha. Odezwy rządowe, konspiracyjna prasa, ulotki, audycje radiowe – wszystko to miało mobilizować do oporu i jedności z ekipą gen. Władysława Sikorskiego, nowego premiera i naczelnego wodza. W wydanej w grudniu 1939 r. w Warszawie broszurze „Czy wrzesień 1939 r....