Zbyt wiele czasu spędziłem na tym najnędzniejszym ze światów, żeby dać się nabrać na świętoszkowate miny i pięknie brzmiące deklaracje. Tu, na ziemi, zdaje się działać prawo zgoła odwrotne. Im gęstszy dym kadzideł; im żarliwsze przysięgi wierności, im szlachetniejsze słowa płyną nieprzerwanym potokiem – tym głębsza pustka skrywa się za wyglancowaną fasadą.
Wybacz, że znowu wracam do czerni, która zalewa Stary Kontynent; do rzesz ciapatych obiboków, których, nie wiedzieć czemu, nazywa się uchodźcami. Otóż tak szczerze i otwarcie manifestowaną niechęć nadwiślańskiego ludu do cuchnących brudasów uważam za coś na kształt duchowego Rubikonu. Weszliśmy na równię pochyłą. Minęliśmy – jak mówią Anglosasi – point of no return. Raz bowiem przekroczywszy ową granicę, traci człek szansę na powrót. Pękają bariery, puszczają hamulce i lecisz w przepaść na złamanie karku. Wierz mi...