W życiu Andrzeja Czajkowskiego wszystko było jak z Szekspira. Jego historia to luźny splot wątków tragicznych z komedią zatrącającą o groteskę. Narracja, w której gorzki realizm zderzał się z fantastyczną bujdą, zaludniona mnóstwem niejednoznacznych postaci – na czele z narcystycznym, miotającym się między skrajnościami bohaterem głównym.

Czajkowski chował swój nieprzeciętny umysł i wielki talent muzyczny pod pstrokatą czapką nieznośnego kabotyna. Sam wielokrotnie zraniony i zdradzony, kąsał jak wściekły pies i bez pardonu manipulował ludźmi, którzy go kochali. Przeczulony na własnym punkcie, na krytykę reagował agresją. Jedyną osobą, której pozwalał się z siebie natrząsać, był on sam. Więc natrząsał się bez litości. Rozkochany w twórczości Stratfordczyka, postanowił zostać szekspirowskim aktorem już po własnej śmierci, pod postacią czaszki królewskiego błazna. Do wystawienia...