Mieli za sobą zmęczenie całej nocy, a przy sobie puste sieci. Cóż więcej mogli Mu wtedy powiedzieć? Że zła passa trwa od wyjścia z Wieczernika? Że im przykro z powodu drzemki w Ogrójcu? Że wstydzą się ucieczki w godzinie pojmania i czują głęboki dyskomfort? Że zupełnie nie potrafią zrozumieć zachowania Judasza?

Wszystkie słowa byłyby zbędne i płaskie. Jezus rozumiał to doskonale i nie oczekiwał niepotrzebnych wyjaśnień. Rozumiał także, jak mogli jego uczniowie czuć się w tamtej sytuacji; dlatego z zaskakującą czułością nazwał ich dziećmi.

Rozpalone ognisko, pieczona ryba i łamany chleb dopełniły reszty, przyczyniając się do radykalnej zmiany ich nastroju. Klimat domowego ciepła narastał w pejzażu zdominowanym wcześniej przez zmęczenie i poczucie bezradności. To Chrystus potrafi wprowadzać czułość i piękno w nasze przeżywanie gorzkich...