Wedle Słownika Języka Polskiego PWN “czernina to zupa z krwi zwierzęcej, najczęściej z kaczki lub gęsi, zaprawiana octem". Czerninę podawano w dawnej Polsce jako znak odmowy starającemu się o rękę panny. Niekiedy miast czerniny na stole pojawiała się gęś, prosię na szaro i arbuz, do tego zaś węgrzyn, wino słodkie jak ulepek. W sumie był to obiad pożywny, choć nieco ciężki. Odrzucony zalotnik odchodził z ulgą, bo zadra w sercu była drobiazgiem w porównaniu z zadrą, którą niedoszli teściowie wbili mu w wątrobę. Czernina z domieszką octu jest daniem niejadalnym i niech o tym wiedzą redaktorzy PWN szykujący korektę do następnego wydania Słownika. Powołując się na autorytet Marka Łebkowskiego, autora “Kuchni polskiej" pragnę stwierdzić, że do przygotowania czerniny należy mieć ćwierć litra krwi z drobiu, litr rosołu, cytrynę, dwie łyżki masła, łyżkę mąki, suszone śliwki, rodzynki...