To było dokładnie 52 lata temu, właśnie na przełomie lutego i marca. Ponieważ miał nas odwiedzić specjalny gość, zostaliśmy zebrani przez pielęgniarki w środkowej sali „Okrąglaka” – oddziału hematologii Krakowskiego Szpitala Dziecięcego w Prokocimiu. Przyszedł ksiądz w czarnej sutannie. Od zwykłego duchownego różnił go srebrny krzyż na piersi. Pamiętam ten krzyż, bo mi się spodobał i chwyciłem go, kiedy Karol Wojtyła brał mnie na ręce. Kardynał się uśmiechnął.

Miałem wtedy pięć lat. Podczas wizytowania parafii w Prokocimiu metropolita krakowski przyszedł nie tylko do lekarzy, ale także do nas. Wiedział, że na tym oddziale większość małych pacjentów choruje na nieuleczalną wtedy białaczkę i może niedługo umrzeć.

Wraca do mnie ta scena, gdy czytam książkę Ekke Overbeeka „Maxima culpa. Jan Paweł II wiedział” i zastanawiam się, dlaczego ówczesny arcybiskup Krakowa ani razu...