Co jest w naszym życiu całkiem prywatne, tak bardzo prywatne, że nie musi ani nie może, o ile nie chcemy, zostać upublicznione? Pierwsza odpowiedź jest prosta: cała sfera intymności, czyli związki uczuciowe z najbliższymi ludźmi, nasze myśli, wyobrażenia, nadzieje. Czasami mówimy o tych intymnych sprawach komuś drugiemu, ale także w przekonaniu, że on tego nie upubliczni, czasem nawet radzimy się innych osób, jednak zawsze pozostaje taka sfera intymności, której nikomu nie zdradzamy, nawet osobom nam najbliższym. Jednak granica między całkowitą prywatnością a tym, co już aż tak prywatne nie jest - jest oczywiście płynna. Jeden z najbardziej dramatycznych przykładów to przemoc w rodzinie. Oczywiście, przemoc fizyczna podlega ściganiu przez prawo i w zasadzie żadna forma przemocy fizycznej nie jest w naszych czasach dopuszczalna, nawet danie dziecku lekkiego klapsa. Jednak wszyscy znakomicie wiemy, że przemoc nie musi mieć charakteru fizycznego, że często znacznie bardziej okrutna jest przemoc psychiczna, a bardzo trudno ją wytropić. Co więcej, ludzie się wstydzą mówić o tym, że stosuje się wobec nich przemoc psychiczną, uważają to za sprawę intymną i dlatego tak bardzo trudno jest sobie z tym problemem poradzić na skalę społeczną.