Czyli – było nie było – osobników z tego samego gatunku. Jedna z hipotez wywodzi się właśnie z obserwacji zwierząt i opiera na założeniu, że popęd agresywny musi pełnić jakąś pozytywną rolę. Gdyby przynosił bowiem wyłącznie szkody, z biegiem tysiącleci zostałby wyeliminowany w procesie ewolucji. Jakie zatem dobroczynne strony ma zwierzęca agresja? Po pierwsze: pozwala ustalić hierarchię w stadzie. Po drugie: ułatwia podział na odrębne terytoria, np. łowieckie.

Sprytna natura zadbała jednak, by agresja ta nie wymknęła się spod kontroli. Innymi słowy, żeby w ramach jednego gatunku nie przekroczyła niebezpiecznych granic. Poza nielicznymi wyjątkami osobniki uzbrojone w kły, szpony, kolce czy rogi potrafią powstrzymać się od zadania pobratymcom śmiertelnego ciosu. Jelenie zapamiętale ścierają się na rykowisku, ale rywal nie zabija rywala. Lwy polują na gnu; gdy jednak między sobą...