Chyba nieświadomie Cezary Michalski jest autorem niezwykłego paradoksu: „mnie ciekawi, dlaczego Donald Tusk zawsze musi wygrywać, posługując się liberalnym językiem, nawet gdy ten język służy osłanianiu doraźnych patologii i niedokonań państwa, którym Tusk zarządza od pięciu lat” („TP” nr 37/12). Ktoś, kto pamięta rzeczywistość sprzed dekady lub parunastu lat, musi się w tym momencie i zadumać, i szczerze uśmiać, choćby na wspomnienie ówczesnych środowisk liberalnych – zawsze przegranych, zawsze spychanych na margines, posługujących się pojęciami, zdawałoby się, wykluczającymi ze wspólnoty politycznej (i niepolitycznej) w Polsce, żeby wspomnieć nie tylko gdańskich liberałów, ale i prześwietną „Mumię Wolności”.

Co takiego się z nami stało, że Tusk wygrywa zawsze z Kaczyńskim, a liberalny język z językiem nieliberalnym? Cezary Michalski ma prostą odpowiedź:...