Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Tę podstawową zasadę interpretacyjną (i jej rangę) przywiódł mi na myśl początek mszalnej Liturgii Słowa z ubiegłego wtorku. Czytaliśmy w nim fragment piątego rozdziału Pawłowego Listu do Efezjan: „Bądźcie sobie wzajemnie poddani w bojaźni Chrystusowej. Żony niech będą poddane swym mężom, jak Panu” (Ef 5, 21-22). Przyznają wszyscy, że wzięty sam w sobie, wypreparowany z większej całości, to zgoła niewygodny tekst – niewygodny do medytacji, jeszcze bardziej – do przepowiadania, najbardziej – do otwartego dialogu z ewentualnym dzisiejszym rozmówcą.
Tymczasem przy medytacyjnej lekturze mojej Biblii okazało się, iż pierwszy werset, do którego odsyła ona koniecznie każdego, kto chce zrozumieć powyższe zalecenie („Bądźcie sobie wzajemnie poddani”), zapisany jest przez św. Pawła w jego „Liście do Galatów” i brzmi: „Wy zatem, bracia, powołani zostaliście do wolności. Tylko nie bierzcie tej wolności jako zachęty do hołdowania ciału, wręcz przeciwnie, miłością ożywieni służcie sobie wzajemnie” (Ga 5, 13).
Tak więc prawdziwe „wzajemne poddanie się sobie” nie może się w życiu uczniów Chrystusa przejawiać inaczej niż tylko w pełnej wolności.
Wszędzie tam, gdzie „poddanie się” drugiemu nie jest aktem wolnego ludzkiego wyboru, posłuszeństwo przestaje być (tak naprawdę, nigdy nie zaczęło być) cnotą (a przecież ma nią być, i to w wymiarze kardynalnym).
Wolność, która wypowiada się posłuszeństwem, przekracza samą siebie i staje się najważniejszą cnotą i postawą, a mianowicie – cnotą miłości.
„Poddanie się” drugiemu w Kościele – mówi Paweł – nie jest dopustem Bożym, czy bierną rezygnacją – jest pozytywnym wyborem; jest wolnością „ku” (w miejsce wszechobecnej wolności „od”) – jest oddaniem siebie drugiemu w miłości.
W ostatecznym rozrachunku jest nie do pozazdroszczenia los człowieka, który nie ma dla kogo rezygnować z… samego siebie!©
