Gdzieś między lekturą tekstu o dziewczynkach gwałconych w Nairobi a artykułem o konieczności tłumaczenia uczniom w brytyjskich szkołach, że gwałt jest zły, bo co innego wmawia im popularny macho-youtuber, zatrzymuję się, odrywam i myślę o obleśności świata. O tej syzyfowej pracy, która polega na przekonywaniu mężczyzn i kobiet, że są ludźmi równymi w prawach i godności. I że wydaje się, iż nie ma ona końca. O przekonywaniu instytucji, gmin i państw, które się obruszają, że przecież wyznają chrześcijańskie wartości i nie będą ich gendery szantażować w tekście konwencji. Ani wciskać im inne opowieści zagrażające strukturom świata, np. że dom bywa dla kobiet miejscem najbardziej niebezpiecznym. I tak toczy się świat, między jednym a kolejnym 8 marca.

Ale z drugiej strony, jeśli pomyślę, gdzie byłyśmy pięćdziesiąt, sto czy sto pięćdziesiąt lat temu, to wciąż jest co świętować....