Powiła syna.

I już, koniec. Dwa wyrazy.

Dużo więcej o porodzie Maryi się nie dowiemy. U Mateusza kilka zdań. U Łukasza troszkę więcej, garstka szczegółów. Że miała dla niego pieluszki i że położyła go w żłobie, bo nie znaleźli miejsca w gospodzie. Mało. Reszta to folklor i tradycja.

Odkąd stajemy się rodzicami, ta opowieść już nam nie wystarcza. Rwie się w samym środku, bo poród został z niej wycięty. Mówimy: Boże Narodzenie. Jakby to nie był poród, tylko Jezus wziął i urodził się sam. A przecież zrodzony, a nie stworzony. Przez Maryję, kobietę z krwi i kości, z macicą, szyjką macicy, piersiami i łonem. Jeśliby spojrzeć na Nowy Testament jako pierwszy reportaż z życia Jezusa, to apostołowie w tym miejscu nie odrobili lekcji. Odkąd mamy własne dzieci, chcielibyśmy wiedzieć więcej. Żeby lepiej Ją zrozumieć. Żeby poczuć cielesność matki i cielesność syna.

Czy...