Z listu do "Rodzić po ludzku":

Po piątym roku studiów obowiązuje mnie praktyka na oddziale ginekologiczno-położniczym. Pełna zapału zjawiłam się w Ostrowi Mazowieckiej. Na łóżku porodowym zobaczyłam dawną koleżankę. Dopiero zaczęły się skurcze, ale zbliżała się 9.00 (co oznacza wizytę ordynatora) i wszyscy nagle chcieli skończyć poród. Słyszałam: "przyj", "słabo prze", "nic z tego nie będzie". Mówiłam, żeby wygodniej oparła nogi, żeby odpychała się rękami i że poradzi sobie na pewno. Bardzo zdopingowało ją, gdy usłyszała, że widać już główkę.

Nagle usłyszałam: "kończymy ją" i lekarz dosłownie skacze na jej brzuch, w żyłę podają oksytocynę. Krocze nacinają nie w czasie skurczu, dziewczyna krzywi się (normalnie nacięcia się nie czuje, bo robi się je podczas skurczu partego). Dziecko rodzi się, jest niedotlenione, ale mija to szybko, jest silne...