Pracę urzędnika państwowego ceniła wyżej niż pisanie wierszy, „wielokrotnie i z przekonaniem odrzucała tożsamościową rolę poetki”, choć była jedną z najoryginalniejszych postaci naszej literatury minionego wieku. Kazimiera Iłłakowiczówna (1888-1983) – autorka „Ikarowych lotów”, „Rymów dziecięcych”, „Śmierci Feniksa”, „Szeptem” i świetnych próz wspomnieniowych z „Trazymeńskiego zająca”. Tłumaczka Goethego, Schillera, „Anny Kareniny” Tołstoja, wierszy Emily Dickinson oraz poetów węgierskich i rumuńskich. Żarliwie, choć niekoniecznie ortodoksyjnie religijna. Pielęgniarka frontowa podczas I wojny światowej, osobista sekretarka marszałka Piłsudskiego (czego owocem była „Ścieżka obok drogi”), lata II wojny spędziła w Siedmiogrodzie/Transylwanii. Potem do śmierci mieszkała w sublokatorskim pokoju w Poznaniu, zamienionym dziś w muzeum.

„Papiery po Iłłakowiczównie”, praca naukowa...