Abraham dokonał aktu obrzezania. Wyznaczył tym samym granicę między swoją wspólnotą i resztą ludzi. Jego lud miał odtąd żyć oddzielnie, wedle swoich praw i nakazów, świadom swego wybrania, obcy dla wielu. Akt, który oddzielił go od innych, przywiódł go bliżej do Boga i dlatego okazał się godzien wizyty Najwyższego, zatroskanego bólem swego wybrańca. Odtąd naszym nakazem i dobrym uczynkiem jest, idąc śladem Pana, odwiedzić cierpiącego.

Abraham siedział w namiocie, czekając na gości i na nauki Boga. Tak Żydzi do dzisiaj, siedząc, odmawiają modlitwę „Szma Israel” (Słuchaj Izraelu), by od Adonaj otrzymać szczególne wezwanie. Siedząc w odrzwiach domu, witamy wszystkich, którzy zostali objęci przymierzem. Wypełniamy w ten sposób wymóg gościnności. Tora uczy, że jest to pierwszym obowiązkiem Żyda: należy udzielić gościny każdemu, niezależnie, kim jest i skąd przybywa. Stoi ten nakaz...