Dwójka chłopców szła wiejską, brukowaną drogą.

– Tatar! Tatar! – krzyknął jeden z nich do bawiącego się na podwórku Bronka. Żaden z ich trójki nie chodził jeszcze do szkoły.

– Sam jesteś Tatar! – odkrzyknął skośnooki Bronek. Nie wiedział, co to znaczy, ale miał przeczucie, że nic dobrego.

Dopiero wtedy rodzice i starsi bracia wytłumaczyli mu, że rzeczywiście jest Tatarem, tak jak oni.

– Żebyś nie poszedł teraz i jakiegoś przezwiska mu nie wymyślił – upomniała go mama.

Kiedy Bronek szedł do szkoły, wiedział już, że w prostej linii pochodzi od pułkownika Samuela Krzeczowskiego, któremu król Sobieski nadał ziemię w ich wiosce, Kruszynianach, że jego przodkowie bili się za Polskę w chorągwiach tatarskich, że jego ojciec walczył z Niemcami, i że może być ze swojego pochodzenia dumny.

Czuł jednocześnie, że w klasie lepiej się nie wychylać i nie...