Dworzec PKS w Białymstoku, zima, wieczór. Brudna, lodowa breja na posadzce wskazywała kierunek do kas. – Przyjść jutro o siódmej. Stanowisko piąte. Jeśli nie będzie zasp, pojedzie.

Szyby na szczęście były brudne, rozproszyły kłujące, łamane śniegiem, pierwsze światło słońca. Pod cerkwią Zwiastowania w Supraślu wsiadło kilku harcerzy w moro, po kwadransie kazali się wysadzić w środku Puszczy Knyszyńskiej. Świat, nawet po przebudzeniu, zdawał się wyjątkowo płaski. Nudną geometrię drogi przerwał znak „Uwaga rysie”; autobusem zakołysało raz, gdy trzeba było ustąpić drogę pekaesowi z Krynek.

Po dwóch godzinach jazdy Kruszyniany. Koniec trasy. Gdy zgasł silnik, świat na powrót znieruchomiał w ciszy. Na pokrytej świeżym śniegiem drodze Dżemil i biegnący obok niego mały kundel zlewali się w jeden szary punkt.

CENTRUM NA PERYFERIACH

– Psom nie...