Smugi, refleksy i odbicia – nie bramy, mury i strażnicy – pilnują tego miejsca, gdy zaczyna się wieczór. Światła trzymają je w uścisku. Zimne jarzeniówki iluminują drogę dojazdową, kontenery z biurami i przychodniami, opuszczone boisko dla dzieci, opasane drutem kolczastym dawne magazyny armii. Latarnie są jak szperacze. Choć statyczne, niepokoją. Hipnotyzują, krępują ruchy. Przypominają o próżni.

Inne, cieplejsze światła podskakują na wybojach (z miasta wróciła ostatnia taksówka), migocą barwami (dostawca towarów zawiesił na motocyklu kilka żarówek), tłumią je cienie chłopców w drzwiach klubu bilardowego (ci wrócą do domów ostatni, turniej ledwie się zaczął). Biały blask bije z wnętrz domów, oświetla wąskie przejścia i podwóreczka z miskami do mycia naczyń. Rozwieszone kolorowe ręczniki dodają mu pastelowej poświaty.

Nawet gdy obok przejedzie samochód, zrazu oślepiając...