Odbitka nieco wyblakła, na powierzchni pojawiły się ciemniejsze i jaśniejsze plamy - ale rzadko spotyka się zdjęcia, których czas nie naruszył. Tak i w tym przypadku. Choć widać, że to porządna robota, bo zachował się kontrast, nadal przelewa się materia i błyszczą tkaniny. Młoda kobieta siedzi na szezlongu, poważna (ale błąka się jednak jakiś ćwierćuśmieszek), patrzy prosto w oczy; koniuszkami palców prawej dłoni podpiera skroń, lewa dłoń spoczywa powyżej kolana, trzymając delikatnie ustnik sziszy (a długi wąż wodnej fajki kłębi się na jej korpusie, niedbale zawinięty).

Wszystko tu udrapowane: błyszczące szarawary, suknia przypominająca europejskie podomki z innego wieku, a nawet wąż sziszy; i jakaś tkanina po prawej, nie wiadomo, do czego służąca, zapewne tylko ozdoba, element kompozycji. A wszędzie, w każdym elemencie wzory - nie rozpływające się w ...