Zacząć trzeba od wystawy "Ludzie Czechowa" prof. Jacka Waltosia, której premiera miała niedawno miejsce w kra­kowskiej Galerii Scenografii. Jej kwintesencją wydaje się praca tytułowa: pozornie harmonijna i delikatna (kredka na papierze), zrealizowana w "ludzkiej" skali (168 x 100 cm). Bardzo szybko zauważamy jednak, że uścisk, którym splecione są trzy postacie (ta trzecia, o niewiadomej płci, jest tylko zasugerowana), wyraża najróżniejsze, sprzeczne, ale przenikające się emocje. Fascynację i obcość. Siłę i niezdecydowanie. Ufność i ryzyko... Wszystko to zaś w aurze ulotności, przemijalności (figury wycięte są częściowo z płaszczyzny tła, co nie jest chyba wyłącznie zabiegiem służącym teatralizacji konkretnej sceny).

Plątaninę emocji, wyborów i konieczności, znajdujemy we wszystkich dramatach Czechowa od "Czajki" po "Wiśniowy Sad". Uczucia nie tylko bywają...