Całość rozpoczyna tytułowy “Flow", który wyróżnia się melodyjnym tematem rozwijanym na tle dynamicznego ostinata basu (trudno się tu uwolnić od skojarzeń z muzyką Davisa z lat 80.). Utwór ten i jego kolejne wersje stanowią niejako motyw przewodni albumu i w jakimś sensie zaokrąglają zróżnicowaną stylistykę całości. “Flow" to świetny początek, ale tak naprawdę płyta zaczyna wciągać dopiero wraz z pojawieniem się Lionela Loueke. Ten intrygujący gitarzysta, wokalista i kompozytor pochodzi z Beninu. Studiował w słynnej Berklee w Bostonie, jego “czarny" zaś, a jednocześnie “wyprany" z bluesa i gitarowych klisz sposób grania wnosi do całej muzyki świeżość i entuzjazm (polecam szczególnie “Wagadbe" oraz “Flow, Part II"); chwilami można odnieść wrażenie, że to właśnie on jest najciekawszą postacią w zespole. Jednak w pozostałych utworach albumu (np. “Wandering Wonder") Blanchard...